போர்ட் டிக்சன் (PD) – மலேசியர்களின் விடுமுறை நினைவுகளுடன் இணைந்த கடற்கரை நகரம். ஆனால் இந்நகரம் வெறும் சுற்றுலா தலமல்ல; அது நம் நாட்டின் அரசியல்–சமூக வரலாற்றின் முக்கியச் சின்னம். பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக் காலத்தில் உருவான இராணுவத் தளங்கள், துறைமுகங்கள், பங்களாக்கள், சிறிய நகரமைப்புகள் – இவை அனைத்தும் PD-இன் அடையாளம்.

இன்று, அவற்றின் இடத்தில் உயர்ந்து நிற்கின்றன – விடுதி கோபுரங்கள், வியாபார வளாகங்கள், சுற்றுலா மையங்கள்.
கேள்வி எழுகிறது:இது உண்மையில் வளர்ச்சியா? அல்லது வரலாற்றை மறைக்கும் அரசியல் யுக்தியா?

வரலாற்றின் சாட்சி – யாருக்குப் பயம்?

காலனித்துவச் சின்னங்கள், அடக்குமுறையின் நினைவுகள் என்பதை யாரும் மறுப்பதில்லை. ஆனால் அவை ஒரு தேசத்தின் போராட்டத்தையும், சுதந்திரம் நோக்கி நடந்த முயற்சிகளையும் பதிவு செய்கின்றன.
அவற்றை அழித்துவிட்டால், நம் குழந்தைகள் – “எங்கு இருந்து வந்தோம்?” என்று கேட்கும் போது – அவர்களுக்கு நாமே பதில் சொல்ல முடியாமல் போய்விடும்.

அதுதான் ஆபத்து.வரலாற்றை அழிப்பது, நினைவுகளை அழிப்பதற்கு சமம். நினைவு அழிந்தால், அடையாளமும் அழியும்.

சுத்திகரிப்பு அரசியல் – பழைய யுக்தி

மலேசிய அரசியல் உலகில், வரலாற்றைத் திரித்துக் காட்டும் முயற்சிகள் புதிதல்ல.
தெருக்களின் பெயரை மாற்றுவது, பழைய கட்டிடங்களை இடித்துவிடுவது, வரலாற்று சின்னங்களை அழித்துவிடுவது – எல்லாமே “சுத்திகரிப்பு அரசியல்” எனப்படும் யுக்தியின் பகுதி.

அதன் நோக்கம் தெளிவு:
“மக்கள் கடந்த காலத்தை மறந்து விடட்டும். அவர்கள் நினைவில் ஒரு புதிய கதை பதியட்டும்.”

ஆனால் இத்தகைய முயற்சிகள் உண்மையை அழிக்க முடியாது.
வரலாற்றை மறைப்பது, அது நடந்ததே இல்லை எனக் காட்டும் முயற்சிதான்.
ஆனால் உண்மை – எப்போதும் வெளிப்படும்.

போர்ட் டிக்சன் – சமூகச் சோதனை

இன்று PD ஒரு நகர வளர்ச்சி திட்டம் மட்டுமல்ல, அது ஒரு சமூகச் சோதனை.
நாம் வளர்ச்சியைப் பெயரிட்டு நினைவுகளை விற்கப் போகிறோமா?
அல்லது, வரலாற்றை உயிரோடு வைத்தபடி வளர்ச்சி அடையப் போகிறோமா?

ஏனெனில் ஒரு நகரத்தின் வளர்ச்சி, அதன் அடையாளத்தையும் சுமந்து செல்ல வேண்டும்.
வளர்ச்சி என்ற பெயரில் அடையாளத்தை அழிப்பது, எதிர்காலத்தில் வேரில்லா தலைமுறையை உருவாக்கும்.

சமூகப் பொறுப்பு – வரலாற்றைக் காப்பது

போர்ட் டிக்சன் மட்டும் அல்ல, மலேசியாவின் பல நகரங்களிலும் இதே நிலை.
ஜார்ஜ்டவுன், மலாக்கா போன்றவை யுனெஸ்கோ பாரம்பரிய பட்டியலில் இடம் பெற்றுள்ளன.
அங்கு வளர்ச்சியும், வரலாற்றுக் காப்பும் சமநிலைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.
அதேபோல PDயும், தனது காலனித்துவச் சின்னங்களை அருங்காட்சியகமாக்கி, கலாச்சார மையங்களாக மாற்றி, கல்வி மையங்களாக பயன்படுத்தலாம்.
இது சமூகப் பொறுப்பாகும்.

முடிவுரை – மறைக்காமல் நினைவில் வைப்பதே முன்னேற்றம்

வரலாற்றை அழிப்பது எளிது.
ஆனால் வரலாற்றை எதிர்கொண்டு, அடுத்த தலைமுறைக்கு உண்மையான சாட்சியாய் விட்டுச் செல்வதே சவால்.

போர்ட் டிக்சன் வெறும் கடற்கரை நகரமல்ல.
அது நம் நாட்டின் நினைவகம்.

அந்த நினைவகத்தை அழிக்க முயல்பவர்கள் – வளர்ச்சி செய்கிறார்கள் என்று சொன்னாலும், உண்மையில் மலேசியாவின் வேர்களை வெட்டும் அரசியல் நடத்துகிறார்கள்.

வளர்ச்சி மறக்கச் செய்யக் கூடாது. வளர்ச்சி, நினைவுகளை உயிரோடு வைத்தே நிகழ வேண்டும்.

---