1. அறிமுகம்

சைபர்ஜெயா மருத்துவமனை வாசலில் ‘சீவ்லெஸ் உடை’ அணிந்திருந்ததற்காக பெண்மணி ஒருவருக்கு நுழைவு மறுக்கப்பட்டதாக வெளிவந்த புகார், மலேசிய சமூகத்தில் சுகாதார உரிமை மற்றும் தனிநபர் சுதந்திரம் குறித்த விவாதத்தை மீண்டும் தீவிரப்படுத்தியுள்ளது. மருத்துவமனைகள் வாழ்வுரிமையின் கதவுகளாகக் கருதப்படும்போது, உடை என்ற தோற்ற அடையாளத்தின் அடிப்படையில் ஒருவரின் அணுகுமுறையைத் தடுக்கலாமா என்ற கேள்வி மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

2. உலகளாவிய மனித உரிமை நிலைப்பாடு

ஐக்கிய நாடுகள் மனித உரிமை பிரகடனத்தின் 25-வது பிரிவு (UDHR, Article 25) தெளிவாகக் கூறுகிறது:

“ஒவ்வொருவருக்கும் தன்னுடைய மற்றும் குடும்பத்தின் ஆரோக்கியத்திற்கான,

மருத்துவ பராமரிப்பிற்கான உரிமை உண்டு.”

இதன் அடிப்படையில், உடை, மதம், இனம், பாலினம் போன்ற காரணிகள் ஒருவரின் மருத்துவ அணுகலைத் தடுக்கும் வகையில் பயன்படுத்தப்படக் கூடாது. இதுவே உலகளவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சமத்துவ மருத்துவக் கோட்பாடு.

3. மலேசிய அரசியலமைப்பு மற்றும் வாழ்வுரிமை

மலேசிய அரசியலமைப்பின் Article 5 வாழ்வுரிமையை உறுதி செய்கிறது. வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக ஆரோக்கிய சேவையை அணுகும் உரிமை தவிர்க்க முடியாதது. ஆகவே, மருத்துவமனையின் பாதுகாப்பு அதிகாரி உடை காரணமாக நுழைவை மறுப்பது, அரசியலமைப்புச் சாசனத்தின் அடிப்படை ஆன்மாவையே கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது.

4. மருத்துவ நெறிமுறைகள்: ‘உடை அல்ல, உயிர் முதன்மை’

மருத்துவ உலகம் பின்பற்றும் Hippocratic Oath மற்றும் உலக சுகாதார அமைப்பின் (WHO) வழிகாட்டுதல்கள், “நோயாளியின் நலமே முதன்மை” என வலியுறுத்துகின்றன. அவசர நிலைமைகளில், உடைச் சட்டம், ஆவணங்கள் அல்லது கட்டணம் கூட சிகிச்சைக்கு தடையாக இருக்கக் கூடாது என உலக மருத்துவ நெறிமுறைகள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.

5. கலாச்சாரம் vs உரிமை

மலேசியா பன்முகக் கலாச்சார நாடு. “மரியாதைக்குரிய உடை” என்பது கலாச்சார ஒழுக்கக் குறியீடாகக் கருதப்படலாம். ஆனால் கலாச்சார நெறிமுறைகள், அடிப்படை மனித உரிமைகளை மீறும் வகையில் அமலாக்கப்படக்கூடாது. குறிப்பாக சுகாதாரம் போன்ற வாழ்வுரிமைச் சூழல்களில், உடை காரணமாக நுழைவு மறுப்பது மனிதாபிமானக் கோட்பாட்டை மீறுவதாகும்.

6. முந்தைய சம்பவங்கள்: பாடமாகியிருக்க வேண்டியவை

1. செலாயாங்க் (2022): ஸ்கர்ட் குறித்த நுழைவு தடை — பின்னர் MOH தலையிட்டு திருத்தம்.
2. காம்பார் (2023): ஷார்ட்ஸ் அணிந்த பெண்ணுக்கு சிகிச்சை மறுப்பு — மருத்துவ அதிகாரி கண்டிப்பு.
3. ஜொகூர் (2023): அவசரத் தேவையிலும் உடை தடையால் சிரமம் — “மிச்கம்யூனிகேஷன்” என விளக்கம்.

இந்த எல்லா சம்பவங்களிலும் அதிகாரப்பூர்வ நிலைப்பாடு ஒன்றே: “உடை காரணமாக சுகாதாரம் மறுக்கப்பட முடியாது.”

7. சமூக நீதி பார்வை

சமூக வலைதளங்களில் பெருமளவில் வெளிப்படும் கருத்து:

1. “உடை தனிநபர் தேர்வு; சுகாதாரம் பொதுவான உரிமை.”
2. “ஒரு பாதுகாப்பு காவலரின் பார்வை, ஒருவரின் உயிரை காப்பாற்றும் வாய்ப்பைத் தடுக்கக் கூடாது.”

இது மருத்துவமனை வாசலில் நடக்கும் சிறிய ‘பாதுகாப்பு சோதனை’ கூட மனித உரிமை மீறலாக மாறக்கூடும் என்பதைக் காட்டுகிறது.

8. தீர்வுகள் மற்றும் வழிமுறைகள்

1. தெளிவான கொள்கை: MOH அனைத்து மருத்துவமனைகளுக்கும் ஒரே மாதிரி, எழுத்து மூலமாக தெளிவான வழிகாட்டல் வெளியிட வேண்டும்.
2. பயிற்சி: பாதுகாப்பு பணியாளர்களுக்கு “நோயாளியின் உயிர் முதன்மை” என்ற அடிப்படை நெறிமுறையில் பயிற்சி அளிக்க வேண்டும்.
3. புகார் அமைப்பு: உடை காரணமாக நுழைவு மறுக்கப்பட்டவர்கள் உடனடியாக புகார் அளிக்கக்கூடிய தனித்துவமான சேனல் அமைக்கப்பட வேண்டும்.
4. அவசர விதிவிலக்கு: எந்த சூழலிலும், அவசரச் சிகிச்சைக்கு உடை தடையாக இருக்கக்கூடாது என்ற சட்டப்பூர்வ உத்தரவு அவசியம்.

9. முடிவுரை

சைபர்ஜெயா சம்பவம், ஒரு தனிப்பட்ட புகாராகத் தோன்றினாலும், அது மலேசியாவிற்கு சமுதாய நீதி, அடிப்படை உரிமை, மனிதாபிமான மருத்துவம் ஆகியவற்றை மீண்டும் சோதனைக்குட்படுத்துகிறது.உடை என்பது கலாச்சார வெளிப்பாடு மட்டுமே; ஆனால் சுகாதாரம் மனித வாழ்க்கையின் சக்கரம்.
அந்த சக்கரத்தை உடை காரணமாக நிறுத்துவது, ஒரு தனிநபரின் உரிமையை மட்டுமல்ல, சமூகத்தின் நீதியையும் மனிதாபிமானத்தின் அடித்தளத்தையும் குலைக்கும் செயல் ஆகும்.

---